11 de desembre 2008

Premio al esfuerzo.

Me cuesta mucho hablar de mi hijo Omar . Me emociono fácilmente.
Nunca fué un niño fácil. Nervioso, con dificultades para concentrarse ,para relacionarse, pero con un tesón que le ha hecho reinventarse a si mismo,y sacar a relucir su infinita belleza interior. Un belleza que muchos le han negado de forma sistemática , porque su comportamiemto molestaba o quizás porque en ese comportamiento se reflejaba, a modo de espejo, el alma sucia y vacía de cuantos han escupido su veneno contra él.
Pienso en todo lo sufrido , no sólo por su carácter incontrolable , sino porque las huellas del mismo salen irremediablemente e incomprensiblemente, aún hoy ,a la superficie, señalando con el dedo acusador de inquisidor cansino , que no se da cuenta que su discurso ya caducó hace tiempo .
Pero bueno , algún dia ,las serpientes se cansarán de escupir veneno.

Así hablaba, hace unos dias , su padre ,orgulloso,en el Foro de Focha de Bosnia y Hercegovina , su tierra natal,ante sus compatriotas a los cuales una guerra absurda esparció por el mundo
Moj stariji sin Omar mi je danas ispunio srce . Ima malo vise od 8 godina i dobio je danas zuti pojas u karateu . Nije to mozda ni neko veliko dostignuce ,ima djece milioni koji to puno bolje rade i imaju i veci status od zutog pojasa.
Moj sin Omar cesto ima problemcica u skoli ,ponekad ne moze da kontrolise se i brzo se iznervira i izgubi koncentraciju .

Danas je uradio ono sto je znao i sto ga je Sensei naucio . Uradio je to sa toliko koncentracije i paznje i bio puno disciplinovan .Sensei kad je davao ovaj pojas ga je pohvalio i rekao da je on primjer kako se trudom i zalaganjem postize nesto u zivotu.
Kad je to govorio ja sam rastao i bio sam veliki ogroman ,srce mi je mozda htjelo da ispadne koliko je poraslo . Suza mi rijetko krene a danas se omakla slucajno ili namjerno .
Znam da i pored tih nekih malih problema koje ima u skoli moj sin Omar ce da izade na pravi put i uradice sve ono sto ja nikad nisam mogao da uradim .
I znace da cu ja uvjek biti tu u bilo cemu da mu pomognem -bas kao i danas sto sam ga bodrio nekim blagim i briznim pogledom .

I neka ima nase djece -ma kakvi god bili svi ce oni da nadu svoj put onaj pravi kojim treba ici

Dice así
"Hoy mi hijo mayor , Omar me ha llenado el corazón de orgullo . Con apenas 8 años ha recibido el cinturón amarillo de Karate Seguramente no sea ningún logro importante,hay millones de niños que hacen los mismo y que obtienen mejores resultados que un simple cinturón amarillo.. Mi hijo Omar ,a menudo tiene problemas en la Escuela , se pone nervioso y pierde la concentración.
Hoy simplemente, hizo lo que él sabía ,lo que su Sensei le enseñó, y mientras éste le ponía el cinturón amarillo ,le dijo al público y a él que había sido un EJEMPLO DE ESFUERZO Y TESÓN.
Cuando dijo eso ,yo crecí , me hice grande , enorme. El corazón se me salía, hasta el punto de querer caerseme. Raramente se me salen las lágrimas , pero hoy han aparecido de casualidad o ,quizás , a propósito, porque sé, que a pesar de todos los pequeños problemas que tiene en la Escuela, sabrá escoger el camino correcto y lo hará todo mucho mejor que como lo hice yo .Y sabrá que yo estaré siempre ahí para ayudarle , igual que hoy cuando , mientras hacía los ejercicios , yo le apoyaba ,aunque sólo fuera con la mirada.
Pero lo importante es que haya niños y que, sean como sean nuestros hijos, sé que, poco a poco, irán encontrando su camino"


Creo que no hay nada más que añadir,ya lo dijo todo ¿no?.


Omar examinándose del primer catá "uke-godan"




Recibe el cinturón de manos de nuestro Sensei,el uruguayo Alvaro Ramos(5ºDan)


Y el diploma de manos de Julio Caballero (2ºDan)

T´ESTIMO , PETIT !!!

12 comentaris:

  1. Anastasia!!, cuanta emocion y orgullo para ustedes y para este niño que les ha dado una leccion a todos los que lo juzgaron, ademas pienso que es mas facil condenar a un niño y rotularlo, tapan asi sus miserias.
    Me alegro que hayas recibido esta alegria para tu familia.
    Un abrazo

    ResponElimina
  2. Hola Yiya !!! Es verdad que dió una lección a todos los que le juzgaron y que fué una gran emoción ,no el cinturón en si si nolas palabras del maestro ... Pero aún nos queda mucho camino por andar.De todas maeras , cada vez son más los que le van reconociendo y los que lo criticaron,me doy cuenta de que son y serán siempre así.
    Gracias por pasar siempre
    ¿Qué talcon la compañera de trabajo?

    ResponElimina
  3. ojalá mi padre hubiera escrito alguna vez algo así para mí
    felicitaciones al niño y a sus padres
    todos somos diferentes y en eso radica nuestra riqueza
    hermosas fotos
    salu2

    ResponElimina
  4. Hola Marga ,
    hablando de niños ...¿Qué tal la tuya?
    Espero que ya esté mejor!
    Hoy mi hijo me decía que le leyera lo que habíamos escrito sobre él .Chena(mi marido) y yo nos miramos y los dos dijimos a la vez "No , no , yo , no ". Al final , yo accedí y él dijo , que esperaramos a que no estuviera presente porque le daba vergüenza.
    Como ves , cuesta mostrar los sentimientos, pero eso no significa que , no los haya ,Marga .
    No sé cómo era tu padre , pero seguro que te amó mucho, aunque nunca te lo dijera.

    ResponElimina
  5. Hola! Quina història més bonica, m'agradat molt. Bessets!

    ResponElimina
  6. mi padre vive y sigue sin decírmelo

    nos llevamos como perro y gato, no podemos estar juntos ni dos minutos sin que estalle algo, por eso prefiero no tratarlo

    un beso

    ResponElimina
  7. Jelou a Todas !!!
    Cristina: De fet ho ha escrit el meu marit , però sí que es veriat que ens l´estimem amb bogeria i sabem que se´n sortirà, malgrat tot!!!
    I jo sóc l´agraïda de que em llegeixis


    EIIII FACTORIZADA !!!!!.O hauria de dir-te FACTORITZADA,si parlem en català ...?
    Qué bueno que viniste, nena!Ja veig que el teu blog creix ràpid, eh?. Aviat et faràs un nom.
    La historia es bonita , pero no menos dura . Muchas gracias, guapa !


    MARGA, QUERIDA !!!!
    A pesar de haber querido matar a tu padre antes de tiempo (GLUPPS!), me ratifico en lo dicho . Es matemáticamente imposible que un padre no ame a un hijo ...
    Ah!pero que tu llegas hasta 2 minutos con él ???
    Menudo récord , nena !!!!. Yo con mi madre , a los 30 segundos , ya estallamos !!! Y lo digo muy en serio : Nos matamos , igual que con mi hermano , pero nunca hemos roto la relación !
    No sé que es lo que debe pasar entre vosotros, pero deberíais hacer un esfuerzo ,por lo menos, por trataros , que la vida son 2 dias , Marga . En fin ya sé que me estoy metiendo en camisas de once varas ,porque no conozco , pero la familia es la familia . Aunque no todos podemos tener una relación tan bonita con ella como Vero , por ejemplo .
    En fin, espero no haberte ofendido . Y ya me volví a extender!

    ResponElimina
  8. Hola Anastàsia!. ahir al vespre el sensei del teu nen va ecriure per primera vegada al teu blog i deia coses molt maques, però no ho veig publicat...potser no ho va fer bé. Petonets, guapa!. ens veiem suant a karate!!. Neli.

    ResponElimina
  9. Eiii Neli!
    Quina llàstima ! Segurament no debria acceptar l´enviament i li va marxar . Si no és això ,no en tinc ni idea .Jo no tinc res que aturi les entrades, entren directament sense que les hagi de confirmar.
    Ostres !!!! Amb el que costa que els nostres homes demostrin sentiments ....

    ResponElimina
  10. Sonia, eres una persona muy especial, mi madre lo ha dicho toda la vida, desde que te conoce, por lo tanto, tus hijos son el reflejo de los padres.. y creo que los dos habeis hecho siempre lo correcto..
    Se me han saltado las lágrimas con lo que ha dicho tu marido de Omar.. recuerdo la boda de
    Eli , en la iglesia como se movía de aqui para allá... pero sabes?? incluso fue gracioso..
    UN besito Soni.. te voy leyendo .. que lo sepas.

    Eva Aguilar

    ResponElimina
  11. Muchas gracias, Eva!!! Gluppss!!!
    Hacemos lo que podemos y lo mejorr que sabemos,lo cual nosiempre es suficiente...
    No me recuerdes la boda... Qué estrés! Por suerte, ahora ha cambiado mucho....
    Y Gracias por pasar por mi blog!

    ResponElimina
  12. qué bonito!!!os tenéis que sentir muy orgullosos de verle que a pesar de sus dificultades puede valerse solo y conseguir una meta mateniendo la confianza en el.
    Estoy convencida de que sois unos padres maravillosos!!!!!!

    ResponElimina